Wszystko o muzyce - hip hopie & rapie & trapie
Hip-hop – miejska kultura, powstała w afroamerykańskich społecznościach w Nowym Jorku w latach siedemdziesiątych XX wieku.
Nazwa hip-hop jest kombinacją dwóch slangowych określeń – „hip” (znaczącego „teraźniejszy”, „obecny”) i „hop” oznaczającego specyficzny styl poruszania się.
Keith „Cowboy” Wiggins, członek Grandmaster Flash and the Furious Five, wymyślił termin hip-hop w 1978 podczas przedrzeźniania kolegi, który dołączył do amerykańskiej armii, scatując słowa „hip/hop/hip/hop” w sposób, który przedrzeźniał rytm marszu żołnierzy. Później Cowboy wprowadził to wyrażenie do własnych występów. Pierwotnie termin „hip hoppers” miał pejoratywny wydźwięk, ale niedługo zaczął być identyfikowany z powstająca kulturą.
trap (trap bounce, trap step, trap and bass) – gatunek muzyczny, powstał we wczesnych latach 90. XX w. na południu Stanów Zjednoczonych. Trap charakteryzują: agresywna tematyka tekstów oraz brzmienie, z wykorzystaniem automatu perkusyjnego Roland TR-808, zmiany tempa, wielowarstwowe zastosowanie syntezatorów oraz smyczków przywodzących skojarzenia z muzyką filmową.
W 2012 roku szereg producentów muzycznych i DJ-ów zaczęło czerpać z trapu. Efektem było spopularyzowanie tegoż gatunku wśród fanów muzyki elektronicznej. Powstały ponadto liczne odmiany stylistyczne wywierając tym samym wpływ na muzykę dance.
Do przedstawicieli gatunku należą m.in.: Chief Keef, 8Ball & MJG, Iggy Azalea, Boyz n da Hood, Gucci Mane, Juicy J, Three 6 Mafia, T.I., UGK, Waka Flocka Flame, Young Dro, XXXTentacion oraz Young Jeezy.
Travis Scott
Migos
Kanye West
Trudno precyzyjnie określić, kiedy na dobre wybuchła w Polsce gorączka hip-hopowa. Choć nikogo dzisiaj nie dziwi obecność na polskiej scenie muzycznej artystów takich jak O.S.T.R, Molesta Ewenement czy Kaliber 44, warto pamiętać, że niewiele ponad dwie dekady temu pytanie o to, czy rapowanie po polsku jest w ogóle możliwe, wcale nie miało charakteru abstrakcyjnego.
Dla wielu osób złota era muzyki hip-hopowej to przełom lat 80. i 90. To wtedy zaczynały karierę legendarne dziś składy takie jak Cypress Hill, De la Soul czy Public Enemy, które przebiły się ze swoją twórczością do mainstreamu. Eksplozja rapu na rynku amerykańskim zbiegła się z przemianami ustrojowymi w Polsce, w ramach których na naszych blokowiskach pojawiła się telewizja kablowa. To właśnie na emitowanej w kanale MTV audycji Yo MTV Raps wychowało się wielu pionierów i późniejsze gwiazdy polskiej sceny hip-hopowej. Z wzorów amerykańskich czerpano czasem dosłownie, kiedy w polskich utworach pojawiały się sample żywcem wyjęte z produkowanych w USA nagrań.
Choć dla wielu może to być zaskoczeniem, wśród pierwszych polskich muzyków, którzy zaczęli wykorzystywać stylistykę rapową, był Kazik Staszewski. Lider zespołu Kult wywołał niemałe zamieszanie, wydając w 1991 roku trudną do sklasyfikowania płytę Spalam Się. O ile jednak „technicznie” Kazik należał do awangardy polskiego rapu, trudno byłoby go uznać za pierwszego przedstawiciela rasowego polskiego hip-hopu. Specyfika tej muzyki, w którą wpisane było wydawanie „nielegali” i amatorskich mix-tape’ów sprawiła, że na pierwsze profesjonalne owoce pączkującej na polskich osiedlach kultury trzeba było poczekać jeszcze kilka lat.
Swego rodzaju przełomem była wydana przez Liroya w 1995 roku płyta Alboom, która sprzedała się w rekordowym nakładzie ponad pół miliona egzemplarzy. Jednak za umowną datę narodzin polskiego hip-hopu należałoby uznać rok 1996, kiedy swoją premierę miał debiutancki album Kalibra 44 pt. Księga tajemnicza. Prolog (jeden z członków legendarnej formacji, Abradab, był gwiazdą koncertu zorganizowanego w ramach koprodukowanego przez NInA cyklu Made in Polska). Od chwili jej premiery stało się jasne, że rapowanie po polsku nie musi oznaczać kopiowania i imitowania twórczości artystów zza oceanu. Rap stał się głosem młodego pokolenia Polaków i dał im pierwszą okazję opowiedzenia o rzeczywistości, w której funkcjonowała młodzież z blokowisk. Choć do zyskania sławy i popularności konieczny był talent, samo tworzenie rapu miało bardzo demokratyczny charakter – wielu uznanych dziś artystów opowiada o początkach, kiedy podkłady muzyczne tworzono domowymi metodami na komputerach, a pierwsze rymy układano na osiedlowych boiskach czy klatkach schodowych.
